Urodził się 11 IV 1901 r. w Sierakowie. Był synem Józefa (robotnika) i Katarzyny z d. Koniecznej. Szeregowiec. Robotnik. Wstąpił jako ochotnik 4 I 1919 r. do tworzącego się na Cytadeli w Poznaniu 1. Pułku Strzelców Wielkopolskich. W okresie od 14 III do 20 IV 1919 r. brał udział w ekspedycji gen. Konarzewskiego w obronie Lwowa. Ranny w walce, przebywał w szpitalu zorganizowanym w budynkach Politechniki Lwowskiej. Po wyleczeniu powrócił do szeregów i od lipca do października 1919 r. wraz z jednostką zajmował pozycje na Froncie Zachodnim pod Lesznem. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej aż do jej zakończenia. Walczył m.in. pod Bobrujskiem w szeregach 2. kompanii 1. Pułku Strzelców Wielkopolskich. Został zwolniony do cywila 20 XI 1920 r. z 35. Pułku Piechoty.
Do roku 1927 mieszkał w Sierakowie, a pod koniec lat dwudziestych XX w. wyemigrował do Francji w poszukiwaniu pracy, gdzie 1 VII 1937 r. został członkiem koła francuskiego Związku Weteranów Powstań Narodowych 1918–1919. (Zweryfikowany 12 V 1938). Mieszkał w Rouvroy, w dystrykcie Pas de Calais, przy ul. Boullevard des Italiens 172. Pracował jako górnik. Zmarł 4 XII 1951 r. w Kościanie i został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.
Żonaty (ślub 30 VI 1923 w Szamotułach) ze Stanisławą z d. Nowak. Dzieci: Franciszek (ur. 19 I 1924), Genowefa (ur. 5 XII 1925), Stanisław (ur. 6 III 1928), Kazimierz (ur. 29 XII 1934).
Wniosek o nadanie mu Medalu Niepodległości odrzucono 25 VI 1938 r.
Źródła: APP, zesp. 1945, sygn. 164: Księga urodzeń; WBH, I.487.9396, Kolekcja akt odznaczeniowych, odrzucono 25 VI 1938; „Głos Powstańca Wielkopolskiego”, 22 V 1938, R. 1, nr 18, s. 4.
Roman Chalasz