Urodził się 14 lutego 1877 r. w Lidzbarku Warmińskim (przez liczne źródła wskazywany jest błędnie rok 1887 i miejsce urodzenia Braniewo), jako syn Józefa i Katarzyny z domu Schulz.

W listopadzie 1920 r. był, wraz z Bankiem Związku Spółek Zarobkowych w Poznaniu, Józefem Pływaczykiem z Poznania i braćmi Wacławem i Adamem Korzeniewskimi, założycielem Towarzystwa Akcyjnego W. Korzeniewski w Grudziądzu, Rynek 22/24.

Kapitał zakładowy spółki wynosił 6 milionów marek polskich. Firma wykupiła z rąk niemieckich największy dom towarowy na Pomorzu, gmach żelazo-betonowy, zbudowany w najnowszym stylu. W spółce Walenty był nieaktywnym akcjonariuszem mniejszościowym.

Zamieszkał w Nowej Dąbrowie (w powiecie międzychodzkim), obejmując mająteczek o powierzchni 263 ha. Nie znamy jego aktywności w czasie Powstania Wielkopolskiego, jednak z faktu, że jako powstaniec został zaakceptowany przez współtowarzyszy, zarówno w gronie Związku Powstańców Wielkopolskich jak i Związku Weteranów Powstań Narodowych, wnioskować należy, że jego udział w powstaniu nie budził wątpliwości.

W aktach kół wymieniany jest jako szeregowy. Miał status rolnika, a właściwie właściciela ziemskiego. Był doskonałym hodowcą. Posiadał licencjonowane buhaje rozpłodowe (1934).

Udzielał się w środowisku myśliwych (1924). Ponadto był członkiem Rady Szkolnej Szkoły Powszechnej w Wituchowie (1927). Od 1928 r. zasiadał jako członek Rady Powiatowej Kasy Chorych z grupy pracodawców.

Piastował funkcję prezesa koła Związku Powstańców Wielkopolskich w Kwilczu. Był także członkiem koła Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/1919 w Kwilczu (od 3 maja 1935 r.), a przez pewien czas prezesem tegoż koła. Aktywnie włączył się w działalność Obozu Zjednoczenia Narodowego, będąc członkiem jego Rady Obywatelskiej (obwód Międzychód koło nr 22).

W latach trzydziestych z sukcesami sprawował urząd wójta w Kwilczu. Był współzałożycielem Powiatowego Komitetu Pomocy Dzieciom i Młodzieży w  Międzychodzie. Wszedł w skład pierwszego zarządu organizacji jednocześnie wchodząc w skład Sekcji Pomocy Materialnej (1938).

W grudniu 1939 r. wraz z rodziną został wysiedlony do Generalnej Guberni. Po wyzwoleniu Kwilcza spod okupacji niemieckiej wrócił w rodzinne strony i  ponownie objął stanowisko wójta.

Zmarł 2 maja 1949 r. w Wituchowie. Został pochowany na cmentarzu za kościołem parafialnym w Kwilczu.

Żonaty z Utą (Augustą) z domu Kniepmeyer (1882-1970), z którą miał córkę Jadwigę (*28 VI 1910 Tczew – +14 IV 1999 Poznań) – po mężu Langner, w niektórych źródłach błędnie podawane jest imię Irena.

Źródła:

Orędownik Urzędowy dla Powiatu Międzychodzkiego, 15 IV 1927, R. 8, nr 16; Orędownik Międzychodzki, 29 XI 1928; R.4, nr 52; Orędownik Urzędowy dla Powiatu Międzychodzkiego, 21 VIII 1924, R. 5, nr 40; familysearch.org (d.2 V 2020); myheritage.pl (d.2 V 2020); APP, zesp. Ewidencja członków Związku Weteranów Powstań Narodowych RP, syg. 45 (nr 16983); „Kurjer Poznański”, R. 30, nr 107 z 6 III 1935 s. 6; Pestka-Lehmann Monika, Lehmann Marcin, Powstańcy Wielkopolscy Ziemi Kwileckiej, Kwilcz 2019; APP, zesp. 884, syb.259: Kwilcz, powiat Międzychód – akta koła. k. 5; APP, zesp. 887, syg. 13: Karty osobowe. k. 26; Lista mieszkańców powiatu międzychodzkiego wysiedlonych 12 grudnia 1939 r. do Generalnego Gubernatorstwa [w:] „Sierakowskie Zeszyty Historyczne”, 2014 nr 13, s. 193; Zdjęcia: Archiwum Pestka-Lehmann Monika, Lehmann Marcin; Orędownik Międzychodzki, R.10, nr 17, 19 IV 1934, s.1; Orędownik na powiaty Nowy Tomyśl, Wolsztyn i Międzychód, 29XII 1938, R.19 Nr 146, s.4;