Urodził się 5 marca 1869 r. w ówczesnej wsi Je­życe koło Poznania, w rodzinie pochodzą­cego ze Śląska cieśli Antoniego i Anny (Joanny) z domu Bandke. Maturę zdał w Gimnazjum św. Marii Magdaleny 2 marca 1891 r. Po odbyciu studiów se­minaryjnych w Poznaniu i Gnieźnie zo­stał 23 kwietnia 1895 r. wyświęcony na kapłana. Jako młody kapłan rozpoczął z dniem 1 lipca 1895 r. pracę na wikariacie w Rokitnie (w de­kanacie pszczewskim). Tam „pogodą umysłu i wielkim sercem zjednał sobie nie tylko przychylność, tamtejszych pa­rafian, ale i pamięć wdzięczną licznych wychowanek tamtejszej szkoły gospo­darczej, będącej pod zarządem sióstr zakonnych”. Po trzech latach objął, jako administrator, pa­rafię w Dąbrówce Wielkiej pod Zbą­szyniem, której później został proboszczem. Pracującemu w Dąbrówce księdzu powierzano administrację wakujących, nieodległych  parafii: w Kosieczynie (1 stycznia 1915-) i Kębłowie (29 listopada 1912-). W roku 1913 został dzieka­nem zbąszyńskim.

Był inicjatorem, współzałożycielem i patronem kilku towarzystw i organizacji polskich: Kółka Rolniczego (założonego w 1905 r.), Ka­tolickiego Towarzystwa Robotników Polskich (założonego w 1905 r. i liczą­cego wkrótce około 60 członków), To­warzystwa Młodzieży Polskiej (założo­nego w 1910 r.). Ponadto w latach 1907-1917 sprawował funkcję prezesa rady nadzorczej Banku Ludowego w Zbąszyniu, a w 1912 r. był jednym z założycieli Banku Ludowego w Babi­moście i wchodził w skład jego rady nadzorczej. W latach 1905—1909 był delegatem, a następnie, w latach 1914-1918 prezesem Towarzystwa Czytelni Ludowych w powiecie mię­dzyrzeckim.

Propagował polskie książ­ki i czasopisma, wskazywał rodzicom na obowiązek narodowego wychowania dzieci. W czasach strajku szkolnego sam na plebanii uczył dzieci pisania i czytania po polsku. Działał aktywnie także w polskim ruchu wyborczym. W roku 1896 został delegatem wyborczym Pol­skiego Komitetu Wyborczego z powia­tu międzyrzeckiego. Wkrótce stanął na jego czele, czynnie odtąd uczestnicząc w akcjach wyborczych do sejmu pru­skiego i parlamentu Rzeszy oraz samo­rządów lokalnych w okręgu babimojsko-międzyrzeckim. Był to okręg wy­borczy o znacznej przewadze ludności niemieckiej, jednak dzięki aktywności polskich księży społeczników, w tym także ks. Brauna, przewaga ta zaczęła się zmniejszać. Zwoływał i przewodni­czył wielu zebraniom wyborczym. M. in. na zebraniu wyborczym w Zbąszy­niu (8 listopada 1903 r.) żądał respekto­wania praw narodowych Polaków oraz protestował przeciw wykupowi ziemi przez niemiecką Komisję Kolonizacyjną. W trakcie prowadzonych kampanii wyborczych „…przedstawiał smutne położenie Polaków, zachęcał do pielę­gnowania języka ojczystego i do popie­rania polskiego handlu i przemysłu”. W okresie I wojny światowej rozwinął szeroką akcję niepodległościową. Gło­sił wówczas pogląd, że „Niemcy mają obowiązek zwrócić Polsce wszystkie obszary niegdyś do niej należące”.

W grudniu 1918 r. został wybrany delegatem po­wiatu międzyrzeckiego na Polski Sejm Dzielni­cowy w Poznaniu i członkiem Polskiej Rady Ludowej w Poznaniu. Zbierał też składki na „Skarb Narodowy”. Za tę działalność dotknęły go niemieckie re­presje. Dnia 16 stycznia 1919 r. został aresz­towany przez żandarmerię pruską i osa­dzony w więzieniu w Międzyrzeczu. Miał stanąć przed sądem wojennym, jednak dzięki staraniom arcybiskupa Ed­munda Dalbora uwolniono go po czte­rech miesiącach i zezwolono na powrót do Dąbrówki. Nadal brał czynny udział w akcjach dyplomatycznych i protesta­cyjnych na rzecz przyłączenia do Pol­ski choćby części powiatów skwierzyńskiego, międzyrzeckiego i babimojskiego. Mimo choroby (gruźlica), szy­kan i utrudnień w działalności praco­wał w Dąbrówce do 1922 r. Ponieważ optował za Polską zmuszony został do opuszczenia w trybie pilnym swej parafii. Jego praca patriotyczna owocowała jednak przez kolejne lata, gdyż Dąbrówka pozostała sinym ośrodkiem społecznym ludności polskiej.  

Po przeniesieniu na probostwo do Kamionny koło Międzychodu, mimo wątłego zdrowia, kontynuował aktywną działalność społeczną. Zaktywizował liczną grupę inteligencji (nauczyciele, leśnicy, celnicy, koleja­rze) oraz aktywnych obywateli z całej parafii. Powstały liczne, prężnie działa­jące organizacje i stowarzyszenia ko­ścielne i świeckie. Szczególnie aktyw­nie działał w Związku Obrony Kresów Zachodnich oraz jako inspektor nauki religii w powiecie międzychodzkim. Gruntownie odnowił zabytkowy kościół parafialny mocno zniszczony przez niemieckie bojówki oraz sprawił do niego nowy dzwon. W roku 1934, w większości z własnych funduszy, upiększył wnętrze kościoła polichromią, dziełem H. Jackowskiego z Poznania – ucznia Jana Matejki.

Tak jak głównym rysem działalności śp. Ks. Brauna w Dąbrówce była miłość Ojczyzny, tak tu w Kamionnie wybiła się na czoło iście kapłańska miłość bliźniego. Zmarł, po długiej chorobie, 30 sierpnia 1938 r. w zakładzie Sióstr Elżbietanek w Poznaniu.

Został pochowany w Kamionnie. Jego pogrzeb był wielką patriotyczną manifestacją lud­ności pogranicza, władz lokalnych i du­chowieństwa. Jego imię nosi jedna z ulic w Gorzowie Wlkp.