Urodził się 15 marca 1890 r. w Dąbrówce Królewskiej [niem. Klg. Dombrowken]  w powiecie grudziądzkim na Pomorzu. Był synem Kazimierza (rolnika) i Katarzyny z domu Szulecka. Ukończył szkołę ludową.

W latach 1900-1908 był uczniem Collegium Marianum w Pelplinie. Tam ukończył progimnazjum. W młodości był redaktorem czasopisma „Kuryer Narodowy” wychodzącego w Małym Tarpinie koło Grudziądza. Po ukończeniu szkoły podjął karierę biuralisty. Dość często zmieniał pracę. Od lutego 1908 roku do lutego 1911 pracował w kancelarii adwokackiej dr Stefana Łaszewskiego w Grudziądzu.

Dalsza karierę kontynuował w Berlinie. Najpierw, do końca roku 1911 pracował w „Berlinische Inkasso Gezelschaft m.b.h” a następnie od marca 1912 w Towarzystwie Ubezpieczeniowym „Victoria” z siedzibą w Berlinie. Tam w kwietniu 1913 roku awansował na stanowisko kierownika działu ubezpieczeń od ognia i kradzieży z włamaniem. Po wybuchu I wojny powrócił do Grudziądza gdzie pracował od stycznia 1915 roku do maja 1916 w Miejskiej Kasie Podatkowej.

Ze względu na wadę wzroku nie został powołany do wojska. Pozostawał jednak w służbie państwowej, pracował na terenach wcześniejszego zaboru rosyjskiego okupowanych przez Niemców. Od 1916 w Mławie, gdzie otrzymał posadę registratora w tamtejszej prokuraturze, a niebawem sekretarza z uprawnieniami do prowadzenia samodzielnych działań śledczych. Znajomość języka polskiego w połączeniu z doskonałym niemieckim była wielkim atutem dla urzędnika pracującego na ziemiach polskich byłego Królestwa Kongresowego administrowanych przez Niemców. Nic więc dziwnego, że pracowity i inteligentny Bronisław zrobił karierę. 1 IX 1917 r. został awansowany na sekretarza i naczelnika wydziału policyjno-karnego w Starostwie Powiatowym w Mławie, a po roku przeniesiony na analogiczne stanowisko w Ciechanowie. Po zakończeniu działań wojennych, w grudniu 1918 roku, powrócił do Grudziądza, gdzie pracował w tamtejszym Urzędzie Pracy. Dna 1 XII 1919 r. przeszedł do służby państwowej, obejmując stanowisko sekretarza w urzędzie Województwa Pomorskiego w Toruniu. Równocześnie angażował się czynnie w organizację wsparcia dla powstań śląskich. Stamtąd, już po przyłączeniu Pomorza do Polski, w styczniu 1920 r. został oddelegowany do Grudziądza w celu utworzenia od podstaw tamtejszego polskiego Magistratu. Skompletowawszy polski personel urzędniczy, objął funkcję Sekretarza Generalnego miasta Grudziądza. Dodać trzeba, że w tym czasie Grudziądz w 75 procentach zamieszkały był przez ludność narodowości niemieckiej. W czerwcu 1921 r. zmienił pracę na dużo lepiej płatną i objął stanowisko wicedyrektora Banku Kredytowego w Warszawie – Oddział w Grudziądzu, po czym w styczniu 1922 r. podjął starania o uzyskanie stanowiska w Wydziale Prezydialnym Magistratu w Bydgoszczy, które niebawem otrzymał. W czerwcu 1922 r. przeniósł się wraz z rodziną do Międzychodu, gdzie powierzono mu stanowisko asesora Wydziału Powiatowego. Był jednym z pionierów organizacji polskiej administracji na zachodnich kresach Polski. Był bardzo zaangażowany w liczne działania związane z polonizacją życia na terenach nadgranicznych, jak we wspieranie i prowadzenie inwestycji komunalnych. Był członkiem Powiatowej Kasy Chorych w Międzychodzie wybranym z ramienia pracobiorców od 1924 roku. W 1928 roku został wybrany ponownie. W tej kadencji był Przewodniczącym Rady Kasy. U boku dr Andrzeja Chramca wniósł nieocenione zasługi w organizację Uzdrowiska Międzychód. Osobiście kierował pracami adaptującymi internat w Międzychodzie na potrzeby zakładu leczniczego Uzdrowiska Międzychód, doprowadził do zakończenia remontu obiektu i wyposażenia pokoi w meble (1925). Jego energiczne wysiłki zakończyły się wraz z otwarciem Uzdrowiska 27 VI 1925 roku. Wspierał powołanie i organizację Miejskiego Gimnazjum Koedukacyjnego im. Heliodora Święcickiego w Międzychodzie. Był członkiem Powiatowej Rady Szkolnej (1925) oraz członkiem zarządu szpitala ewangelickiego w Międzychodzie (1925). Angażował się w liczne inicjatywy społeczne i obywatelskie, m. in. udzielał się aktywnie w Powiatowym Komitecie LOPP (Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej – był nawet przez wiele lat jego sekretarzem (w latach 1924 [?] – 1927 [?]). Za „ożywioną, długoletnią, wybitną i niestrudzoną działalność” został odznaczony w 1924 roku srebrną Odznaką Honorową L.O.P.P. Na początku lat 30 rozpoczął gospodarowanie na swoim prowadząc nowoczesne gospodarstwo w Gralewie. Nowa aktywność miała zapewne związek z narastającym kryzysem gospodarczym. Jego gospodarstwo było wzorcowe. Uprawiał między innymi soję oraz hodował kury rasy Wyandott. Gospodarstwo to początkowo dzierżawił. Ostatecznie w 1937 r. zamieszkał wraz z rodziną w Gralewie (powiat międzychodzki), w zakupionej niewielkiej resztówce, wydzielonej z państwowego majątku rolnego. W lipcu 1938 roku był współzałożycielem Spółdzielni Rolniczo – Handlowej w Międzychodzie. Wówczas został wybrany w skład pierwszego dwu osobowego zarządu. Po wybuchu wojny pozostał na gospodarstwie. Tam dnia 29 IX 1939 r. za swą wieloletnią działalność na rzecz restytucji Państwa Polskiego w pionierskim okresie II Rzeczypospolitej został przez Niemców aresztowany i osadzony w areszcie miejskim w Międzychodzie. Stąd 18 XI tegoż roku został przewieziony do nowo powstałego obozu zagłady w Skwierzynie [niem. Schwerin]. Po miesiącach nieludzkiego traktowania, w licznej grupie uwięzionych wraz z nim urzędników polskich, został przetransportowany do Fortu VII w Poznaniu i 27 stycznia 1940 r. rozstrzelany po uprzednim wydaniu na niego sądowego wyroku śmierci. Rodzina została wyrzucona z domu i wysiedlona do Generalnej Guberni do Krakowa.

Żonaty z Marią z domu Marchlik (1900-1983). Miał czworo dzieci: Barbara (1921), Jerzy (1923), Alfred (1925), Dorota (1937).

Wyróżniony: Odznaką Honorową Frontu Zachodniego, Srebrną Odznaką Honorową L.O.P.P.

Źródła: Archiwum Jarosława Łożyńskiego: Relacje ustne syna – dr Alfreda Arendta z Torunia (16 XI 2013 i 27 V 2014); Pakiet kopii dokumentów personalnych zdeponowanych w archiwum „Sierakowskich Zeszytów Historycznych”; APP, Starostwo Powiatowe w Międzychodzie, sygn. 340; Międzychodzka Księga Śmierci – Międzychód 1997, s. 7, podaje datę 28 września 1939 r.; USC Poznań – odpis aktu zgonu P 634/1941; Łuczak, C. Dzień po dniu w okupowanym Poznaniu, Poznań 1989;  „Sierakowskie Zeszyty Historyczne”, 2014,  nr 11, s. 125-133; Gazeta Szamotulska, 5 I 1924, R.3 Nr 3; Mnichowski Przemysław, „Skwierzyna, Miejsca Pamięci Narodowej Województwa Gorzowskiego”, Gorzów 1979 r.; Orędownik Urzędowy dla Powiatu Międzychodzkiego, R. 6, nr 20 7 V 1925; R 5, nr 34 R.V, 17 VII 1924; R. 5, nr 46, 2 X 1924), s.3; Orędownik Międzychodzki, 24 V 1928 r. r. 4 nr 24; 29 XI 1928 r. r.4 nr 52; 13 XII 1928 r. r.4 nr 54; nr 19, R.10, 9 V 1934 s.4; nr 2, R.1, 8 stycznia 1925 s.2; nr 20, R.1, 7 maja 1925 s.2; 6 IV 1933 r. r.9 nr 15; Dziennik Poznański, R.80, nr 160. 16 VII 1938, s.5; Zdjęcie ze zbiorów rodzinnych via Jarosław Łożyński SZH; Herbarz Pojezierza Rody Ziemiańskie i Ich Siedziby na Ziemi Międzychodzko – Sierakowskiej, Sieraków 2014;