Urodził się 21 I 1885 r. w Stęszewku (USC Jerzykowo). Był synem Józefa (ur. 27 II 1840, zm. 12 I 1899) i Petroneli z d. Średzińskiej (ur. 1845, zm. 10 IV 1916).
Ukończył 8 klas szkoły ludowej, po czym zdobył zawód cieśli. Nie pracował w nim jednak długo, bowiem już w 1909 r. wstąpił do służby na kolei. W 1914 r. został powołany do armii niemieckiej. Służył w 9. kompanii 78. Pułku Piechoty Landwehry. Szeregowy. W walce pod Verdun został lekko ranny (lista strat Prusy nr 428 z 13 I 1916 r.). Był leczony w lazarecie w Berlinie aż do końca wojny. Zaraz po powrocie z armii niemieckiej wstąpił (28 XII 1918 r.) ochotniczo do Straży Ludowej w Pobiedziskach pod Poznaniem. Pod dowództwem Meissnera pełnił wartę ochronną przy poczcie, magistracie i innych obiektach użyteczności publicznej.
Uczestniczył w organizowaniu oddziałów powstańczych w Pobiedziskach, a później w walkach o okolice stacji Poznań Wschód. Walczył pod dowództwem Czerwińskiego i Piątkowskiego, obaj również pochodzili z Pobiedzisk. Uczestniczył w zdobywaniu Inowrocławia. Tu odnowiła mu się rana, która przez wiele kolejnych lat nie chciała się ostatecznie zagoić. Pod bronią pozostawał do 26 III 1919 r.
Po zwolnieniu z wojska, w 1920 r. podjął pracę na PKP jako kolejarz na stacji Pólko (k. Pniew). Został zweryfikowany przez Związek Powstańców Wielkopolskich 1918/1919 – Zarząd Główny w Poznaniu. Całe swoje życie zawodowe związał z koleją.
Podczas II wojny światowej był wielokrotnie przesłuchiwany przez policję, jednak szczęśliwie uniknął surowszych represji.
Będąc na emeryturze, przeprowadził się do Sierakowa i zamieszkał na ul. Dworcowej 1. W 1960 r. obchodził z żoną jubileusz 50-lecia ślubu (złote gody), a w roku 1970 – jubileusz 60-lecia (diamentowe gody). Od 1957 r. należał do ZBoWiD. Na krótko przed śmiercią został awansowany na stopień podporucznika. Zmarł 12 VI 1972 r. w Sierakowie i został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.
Żonaty (ślub w 1910 w Pobiedziskach) z Marianną z d. Tomczak (ur. 10 VIII 1891 w Tucznie, zm. 18 VI 1975, córką Tomasza i Marii z d. Tomczak). Dzieci: Teresa (ur. 1911), Józef (ur. 1914), Leokadia (ur. 1920), Zygmunt (ur. 1930).
Jego syn Józef, zmarły tragicznie 17 IX 1936 r. w wieku zaledwie 22 lat, był poetą, członkiem Wiecznego Pióra i Akademickiego Koła Szamotulan; swoje wiersze publikował między innymi w „Gazecie Szamotulskiej” w latach 1934–1936.
Odznaczenia: Wielkopolski Krzyż Powstańczy (URP nr 02.19-0.46 z 19 II 1958), Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (1960).
Źródła: APP, zesp. 1415, sygn. 407: Życiorysy powstańców wielkopolskich, litera E, s. 4; zesp. 1863, sygn. 34: Księga urodzeń, s. 7; AP RP, Nominacje na stopień oficerski. Uchwała W 4/72; Lista odznaczonych WKP, opr. WTG „Gniazdo”; zdjęcia dokumenty i informacje od Krystyny Nawrockiej i Haliny Echaust; des.genealogu.net [14 IV 2018].
Witold Borowski, Roman Chalasz