Urodził się 27 VII 1891 r. w Bninie w powiecie śremskim. Był synem Franciszka – listonosza i Agnieszki z d. Smoczyńskiej. Do szkoły powszechnej uczęszczał początkowo w Bninie, a następnie w Kórniku. Ukończył ją w 1907 r. Wtedy też rozpoczął w Środzie naukę zawodu piekarza. W 1910 r. uzyskał uprawnienia czeladnicze. Pracował jako czeladnik w Luboni w powiecie leszczyńskim, w Poniecu w powiecie gostyńskim i w Zaniemyślu w powiecie średzkim.

Po wybuchu I wojny światowej, w październiku 1915 r. został powołany do armii niemieckiej. Po odbyciu przeszkolenia, w marcu 1916 r. wysłany na front rosyjski. Służył w 2. kompanii 58. Regimentu Piechoty (poznański). Po walkach pod Tomaszowem, które pochłonęły ponad 50% stanu osobowego kompanii, został uznany za zaginionego (lista strat Prusy nr 617 z 26 VIII 1916 r.). Dwa lata później odnotowano, że wcześniej zaginiony odnalazł się w niewoli, do której został wzięty 28 VII 1916 r. (lista strat Prusy nr 1058 z 7 VIII 1918 r.). Powrócił w szeregi w listopadzie 1918 r. w drodze wymiany jeńców (lista strat Prusy nr 1289 z 8 XI 1918 r.). Przez krótki czas przebywał jeszcze w armii niemieckiej, po czym wrócił w rodzinne strony. Zamieszkał w Kórniku.

Już w 11 XI 1918 r. wstąpił ochotniczo do tworzącej się kompanii kórnickiej i brał udział w Powstaniu Wielkopolskim z bronią w ręku do 10 I 1919 r. Uczestniczył w walkach powstańczych w Poznaniu i pod Zbąszyniem. Przy szturmie na Zbąszyń 10 I 1919 r. został ciężko ranny (przestrzał przez płuca). Do końca marca 1919 r. leżał w szpitalu. Później przez kilka miesięcy pozostawał bez pracy. (Przy reorganizacji wojsk powstańczych przypisany do 4. kompanii 11. Pułku Strzelców Wielkopolskich. Zwolniony 20 VIII 1920 r. do WKG do Inowrocławia.

Dnia 11 X 1920 r. został bezterminowo urlopowany [rozkaz D.O. Gen. 144 p.2809/20]). Po dojściu do zdrowia pracował jako czeladnik piekarniczy w Gołańczy, a następnie w Poznaniu. Obrażenia odniesione w walce nie pozwalały mu jednak na pracę w zawodzie. W styczniu 1920 r. zatrudnił się w Urzędzie Pocztowym Gądki jako listonosz. Tam pracował do końca 1932 r. Przeniesiony służbowo do Bnina, pracował tam dwa lata do 1934 r., by zostać następnie przeniesionym do Kórnika. Był członkiem Związku Powstańców Wielkopolskich, koło w Bninie od 18 XII 1935 r. Został zweryfikowany 17 IX 1936 r. (ABnHPW, nr 19 804). W listopadzie 1936 r. został przeniesiony do Urzędu Pocztowego w Międzychodzie, gdzie pracował do wkroczenia Niemców.

W czasie okupacji pracował jako robotnik fizyczny w Międzychodzie w firmie Kiepu jako woźnica. W styczniu 1945 r. został zmuszony przez właściciela przedsiębiorstwa do odwiezienia go wraz z całym dobytkiem w głąb Niemiec. Przebywał tam od stycznia do maja 1945 r. w miejscowości Pocztam-Babensburg, pracując w fabryce Frizer Tepfer jako woźnica.

Po powrocie do Polski podjął pracę w Urzędzie Pocztowym w Międzychodzie. Tam był zatrudniony aż do przejścia na rentę starczą 30 VII 1958 r. W 1946 r. wstąpił w szeregi PPS, a po połączeniu się partii został członkiem PZPR. Należał do ZBoWiD, oddział w Międzychodzie, oraz do środowiska powstańców wielkopolskich od 29 IV 1957 r. Zmarł 7 VI 1967 r. w Międzychodzie. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Międzychodzie.

Żonaty (ślub 31 V 1920 w Bninie) z Pelagią z d. Sznura (ur. 7 II 1892 w Ćmoniu, zm. 18 IX 1955 w Międzychodzie, córką nieżyjącego w dniu ślubu gospodarza Wawrzyna i Katarzyny z d. Smurawa). Miał sześcioro dzieci (Maria, Tadeusz, Władysław, Czesław, Henryk i Joanna), jednak dorosłego wieku dożyli jedynie Władysław (ur. 25 IX 1925) i Joanna (ur. 8 VII 1931).

Odznaczenia: Wielkopolski Krzyż Powstańczy (URP nr 11.04-0.899 z dnia 4 XI 1958).

Źródła: APP, zesp. 1415, sygn. 408: Życiorysy powstańców wielkopolskich, s. 93; zesp. 1415, sygn. 366: Relacje i wspomnienia dotyczące powstania wielkopolskiego na terenie Kórnika–Bnina; zesp. 884, sygn. 45, s. 89; zesp. 884, sygn. 33, s. 181; WBH, I.487.12390; Lista odznaczonych WKP, opr. WTC „Gniazdo”; des.genealogy [20 VI 2019].

Roman Chalasz