Urodził się 24 V 1892 r. w Górze (powiat międzychodzki). Był synem gospodarza Wawrzyna (Lorenca) Fischera (ur. 8 VIII 1856, zm. 4 III 1927) i Marianny z d. Framskiej (ur. 1853, zm. 4 VIII 1905). Ukończył szkołę ludową w Górze. Później Gimnazjum w Międzychodzie. Młodość spędził przy rodzicach, pomagając w pracy w gospodarstwie. Po dojściu do pełnoletniości odbył obowiązkową dwuletnią służbę w armii pruskiej w Wittenbergu (Saksonia). Służył w 1. kompanii 20. Pułku Piechoty. Wypełniwszy obowiązek wobec kaisera, powrócił na krótko do Góry, do pracy w rodzinnym gospodarstwie.

Po wybuchu I wojny światowej został ponownie wcielony do armii pruskiej, do Rezerwowego 270. Pułku Piechoty (Reserve-Infanterie-Regiment 270). Początkowo walczył we Francji, na froncie zachodnim. Za odwagę został odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy. Następnie został przeniesiony na front wschodni. Zaginiony w boju, dostał się do niewoli rosyjskiej (lista strat Prusy nr 632 z 13 IX 1916 r., wydanie 1153, strona 14782). Dotąd uważany za zaginionego, odnalazł się w niewoli (lista strat Prusy nr 737 z 18 I 1918 r., wydanie 1341, strona 17177).

Po dwuletnim pobycie w niewoli, w wyniku wymiany jeńców sierżant Paweł Fischer z 8. kompanii powrócił do szeregów (lista strat Prusy z 15 I 1919 r., wydanie 2292, strona 28717).

Po powrocie z wojny 8 I 1919 r. razem z bratem Edwardem wstąpił ochotniczo w szeregi Powstania Wielkopolskiego. Byli wśród 45 ochotników z Góry zebranych przez Stefana Kolanosia, którzy nocą z 8 na 9 stycznia ruszyli do Sierakowa. Część powstańców obsadziła tory kolejowe na trasie Sieraków–Międzychód, część szosę Sieraków–Międzychód, reszta dołączyła do powstańców z Sierakowa, przejmując ważniejsze punkty w mieście. Uzbrojenie powstańców z Góry stanowiły 2 karabiny, 4 dubeltówki, 2 pistolety Browning, trochę broni białej i pałki. Jak wspominał Stefan Kolanoś, wyżywienie powstańcy mieli zamówione u polskich piekarzy i rzeźników. Paweł walczył na odcinku Sieraków–Kamionna. Po zakończeniu powstania uczestniczył też w wojnie polsko-bolszewickiej.

Zdemobilizowany wrócił do Góry, przez kolejne 10 lat pracował w rodzinnym gospodarstwie. W 1930 r. zawarł związek małżeński z córką gospodarza Franciszka Klemta z Kamionny, przeprowadził się tam i objął gospodarstwo po swoim teściu. Niestety, lata okupacji hitlerowskiej okrywa tajemnica, nie wiemy, czy Paweł Fischer został wysiedlony. Po 1945 r. przez jakiś okres w dalszym ciągu prowadził swoje gospodarstwo w Kamionnie. Pod koniec życia wrócił do rodzinnej Góry. Należał do Związku Powstańców Wielkopolskich 1918–1919. Był członkiem ZBoWiD, koło Sieraków. Zmarł w Górze 13 I 1959 r. Został pochowany w Kamionnie.

Żonaty (ślub 1 VI 1930 w Kamionnie) z Marią z d. Klemt (ur. 24 III 1902 w Kamionnie, zm. 30 IV 1937 w Kamionnie, córką gospodarza Franciszka Klemta). Dzieci: Franciszek Wawrzyniec (ur. 9 IV 1931), Aleksandra Maria (ur. 11 IV 1934).

Odznaczenia: Krzyż Żelazny II klasy.

Źródła: APP, zesp. 1945, sygn. 55, k. 110; USC Sieraków, Księga zgonów, akt 2/1959; Lista członków ZBoWiD, koło Sieraków, maszynopis, zbiór prywatny Witolda Borowskiego; Kronika rodziny Fischer, zbiór prywatny Jolanty Tunkel; zdjęcia ze zbioru prywatnego Jolanty Tunkel; relacja ustna Jolanty Tunkel.

Witold Borowski