Urodził się 14 XI 1895 r. w Kadziaku (powiat jarociński) jako syn Tomasza i Ludwiki z d. Grześkowiak. Mając lat 15, wyjechał za pracą do Niemiec. Od 1909 do 1914 r. pracował jako górnik. W tym czasie należał do gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Maidrich i do koła śpiewaczego „Harmonia”.
Podczas I wojny światowej służył w szeregach armii niemieckiej w stopniu kaprala w 46. Regimencie Piechoty. Na liście strat Prusy nr 358 (z 20 X 1915) wymieniony jest jako lekko ranny. Po wyleczeniu wrócił na front i został powtórnie ranny. Te rany nie zostały odnotowane na liście strat. Został zwolniony z wojska w 1916 r. jako inwalida wojenny. Miał orzeczone 70% inwalidztwa z powodu postrzału w prawą nogę i w lewą rękę oraz w płuca. Powrócił w rodzinne strony. Przystąpił 18 XI 1918 r. do Rady Robotników i Żołnierzy w Jarocinie. Początkowo brał udział w werbowaniu żołnierzy Polaków wracających z armii niemieckiej do Rady. Później pełnił służbę wartowniczą oraz brał czynny udział w rozbrajaniu i wypędzaniu Niemców z Jarocina. Służył w 1. kompanii jarocińskiej pod dowództwem kapitana Bronisława Kirschnera.
Na początku stycznia jako ochotnik pod dowództwem Franciszka Paweli (ppor. rezerwy) wziął udział w walkach o Zbąszyń. W lutym 1919 r. uczestniczył w zaciętych walkach o Zduny (5 II 1919). Jego pododdział został zluzowany przez kompanię koźmińską, a on sam powrócił do służby patrolowo-wartowniczej w Jarocinie.
Przeniesiony w szeregi kompanii koźmińskiej został, po reorganizacji Wojsk Wielkopolskich, włączony w skład 62. Pułku Piechoty (w życiorysie wymienia także służbę w 58. pp i 68. pp). Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, aż do jej zakończenia. Służył do 30 XI 1920 r. w stopniu kaprala w 60. Pułku Piechoty.
Pod koniec roku 1920 wyjechał w celach zarobkowych do Francji, jednak na skutek wielkiego kryzysu stracił pracę i powrócił do Polski w 1933 r. Przez dłuższy czas pozostawał bez pracy. Mieszkał w Jarocinie przy ul. Wąskiej 4 m. 5. Odebrano mu także świadczenia inwalidzkie, na co skarżył się w korespondencji z Komitetem Medalu i Krzyża Niepodległości. Po II wojnie światowej zamieszkał w Międzychodzie. Zmarł 17 VII 1971 r. w Międzychodzie i został pochowany na tamtejszym cmentarzu komunalnym (sektor A3b, rząd 9, grób 7).
Odznaczenia: Medal za Wojnę 1918–1921. Jego wniosek o nadanie Medalu Niepodległości odrzucono 21 I 1938 r.
Źródła: WBH, I.487.9428, Zespół akt personalnych i odznaczeniowych, odrzucono 21 I 1938; des.genealogy.net [22 III 2019].
Roman Chalasz
Takie trudne, niekiedy okrutne były losy tych, którzy wywalczyli niepodległość dla Rzeczypospolitej. Poczucie służby, mimo kalectwa i wszelkich przeciwności życiowych dominowało w całym ich życiu. Dzisiaj, jedyne co możemy to zachowywać ich w swej wdzięcznej pamięci, a ich czyn zwycięskiego Powstania Wielkopolskiego podnieść do rangi Święta Narodowego. Podjęto już działania w tym kierunku i każdy zainteresowany może złożyć deklarację swego poparcia dla tej inicjatywy. Szczegóły na stronach internetowych Poznańskiego Oddziału IPN. Gorąco zachęcam do tego.